Prolog

Jak się pewnie domyślacie, oto prolog. Szału nie ma, ale... No, więc mam nadzieję, że będzie się wam podobało. ;) 

***

   Leżałam na ziemi, pomiędzy krzakami. Było zimno. Obserwowałam jak moje oddechy zamieniają się w srebrzyste obłoczki. 

   Denerwowałam się. Minęło już kilkanaście minut, a jego nadal nie było. Usłyszałam szelest, znowu przylgnęłam do ziemi. Czułam jak błoto i brudna woda przesiąkają przez mój postrzępiony sweter. 

   Odchyliłam liście i spojrzałam na drzewa po przeciwległej stronie polany. Leżałam w bezruchu, dopóki nie zauważyłam zielonej kurtki i potarganej czupryny wyłaniającej się spośród drzew. Odetchnęłam z ulgą. 

   - Hej, jestem już... - szepnął na tyle głośno, żebym usłyszała - Gdzie jesteś? Możesz już wyjść. 

   Chciałam jakoś zareagować, wyjść i podejść do niego. Nie zdążyłam. Jak sparaliżowana patrzyłam jak lśniący grot strzały zanurza się w jego ciele jak ciepły nóż w maśle. 

   - Nie... 

   Bryzgnęła krew. Powoli osunął się na kolana. Upadł. 

   - Nie! - rzuciłam się do przodu. Wiedziałam, że nie ma już szans, ale nie godziłam się z tą myślą. Krzyczałam. Łzy zamazały obraz chłopaka. 

   Znów dopadła mnie ciemność.